سعدی شیرازی و حکایت 17

زیبایی در سخن گفتن باید از آغاز تولد سر لوحه زندگی تمام بشریت قرار گیرد.

سعدی شیرازی و حکایت 17

۴۹۸ بازديد
غافلی را شنیدم که خانه رعیت خراب کردی تا خزانه سلطان آباد کند،بی خبر از قول حکیمان که گفته اند:هر که خدای را عَزّوجل بیازارد تا دل خلقی به دست آرد،خداوند نعالی همان خلق را بر او گمارد تا دمار از روزگارش برآرد.
آتش سوزان  نکند  با سپند     آنچه  کند  دودِ دل  دردمند
سرجمله حیوانات گویند که شیر است و اذّل جانوران خر،و به اتفاف،خر باربر به که شیر مردم دَر.
مسکین خر اگرچه بی تمیز است    چون بار همی بَرد،عزیز است
گاوان    و    خران     بار      بردار     به   ز   آدمیان   مردم     آزار
باز آمدیم به حکایت وزیر غافل،مَلک را ذمایم اخلاق او به قراین معلوم شد در شکنجه کشید و به انواع عقوبت بکُشت.  
حاصل  نشود رضای سلطان        تا   خاطر  بندگان   نجویی 
خواهی که خدای برتوبخشد        با خلق خدای کن   نکویی 
آورده اند که یکی از ستمدیدگان بر سر او بگذشت و در حال تباه او تامل کرد و گفت:
نه هر  که   قوت   بازوی  منصبی  دارد    به سلطنت بخوردمال مردمان به گزاف 
توان به حلق فروبردن استخوان درشت     ولی شکم  بِدرد چون بگیرد اندر   ناف 
نماند     ستمکار       بد          روزگار      بماند      بر      او      لعنت       پایدار
 
 
تا كنون نظري ثبت نشده است
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در فارسی بلاگ ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.