مختصری از زمین شناسی ایران

زیبایی در سخن گفتن باید از آغاز تولد سر لوحه زندگی تمام بشریت قرار گیرد.

مختصری از زمین شناسی ایران

۵۱۰ بازديد
دوران پرکامبرین، قبل از600 میلیون سال پیش:  
در ایران،سنگهای متعلق به پرکامبرین در نواحی شمال، مشرق و مرکز ایران یافت می شوند که قسمت زیرین این رسوبات از دسته سنگهای دگرگون شده است و سن این رسوبات بیشتر از 600 میلیون سال است. 
دوران پالئوزوئیک(کهن زیست) یا دوران اول، از حدود 600 تا 230 میلیون سال پیش: 
در دوره کامبرین به تدریج دریا هایی، مرکز و شمال ایران را پوشانید. در دوره سیلورین این دریاها محدودتر گشته و زمین های تازه ای از آب بیرون آمدند. در دوره دوونین بار دیگر شمال و مرکز ایران را آب فرا گرفت. در ابتدای دوره کربونیفر دریاها عمیق تر شد و در آنها رسوبات آهکی زیادی بر جای ماند. در دوره پرمین مجددا پیشروی دریاها آغاز شد و آب دریاهاسراسر فلات ایران را پوشانید. نواحی جنوب و جنوب غربی ایران برای اولین بار در شرایط جدیدی قرار گرفت و قسمتی از دریای تتیس تقریبا تا اواخر دوران سوم در این نواحی با آرامش نسبی باقی ماند. 
دوران مزوزوئیک(میان زیست) یا دوران دوم، ازحدود230 تا70 میلیون سال پیش: 
در دوران تریاسیک، نیز آب فلات ایران را در بر گرفته بود و رسوباتی اواخردوران اول، شامل آهک و دولومیت به جای گذاشت. در مرکز و شمال ایران شرایط رسوب گذاری مانند دوران اول محفوظ ماند و در اواخر این دوره جنبش های خشکیزایی، گاهی قسمت هایی از آن نواحی را بالا و پایین برد. در دوره ژوراسیک، رسوبگذاری مانند دوره تریاسیک در مرکز و شمال ایران ادامه یافت و امروز همه جای آنکمابیش دارای لایه های زغال سنگی است بعد از دوره ژوراسیک دوباره بر عمق دریاها افزوده شد و از این زمان رسوبات آهکی بر جای مانده است. حرکات شدید در ایران مرکزی، چین خوردگی هایی را پدید آورد و بیشتر زمین ها در شرق و مرکز ایران از آب خارج شد و در اثر فرسایش، قسمت زیادی از آن از بین رفت. دریاهای دوره کرتاسه دوباره سطح ناهموار این خشکی ها را پوشانید و در اواخر همین دوره بر اثر جنبش های شدید، چین خوردگیهای تازه ای به وجود آمدند، اما در البرز آرامش نسبی برقرار ماند. 
دوران سنوزوئیک(نوزیست)، شامل دوران سوم و دوران چهارم: 
دوران سوم(ترشیاری)، از حدود 70 تا یک میلیون سال پیش: 
در آغاز این دوران، رسوبات دریای تتیس در محل زاگرس به طور هم شیب روی رسوبات کرتاسه تشکیل شد. رسوبات آهکی اواخر این دوره به نام آهک های پایه این دوره را به وجود آورد و همچنین فعالیت آتشفشانی شدیدی در بیشتر این نواحی رخ داد. در اواخر دوران سوم در محل زاگرس رسوبگذاری شد و عمر حوضه های رسوبی یکپارچه گذشته پایان یافت. همزمان با پیدایش زاگرس ، بر اثر حرکات خشکیزایی و کوهزایی قسمت زیادی از خشکی ها برای همیشه از آب خارج شدند. 
دوران چهارم(کواترنری) 
از حدود یک میلیون سال پیش تا عصر حاضر:
یخچال های کواترنری در ایران گسترش نداشته اند، اما آثار سنگهای یخچالی در بعضی نقاط از جمله علم کوه دیده شده است. در این دوران بیشتر نواحی ایران از آب خارج شد. از دریاهای گذشته، حوضه های بسته و دریاچه هایی باقی مانده که قسمت زیادی از آنها بر اثر شدت تبخیر و کمی بارندگی خشک شده اند. فعالیت آتشفشان ها در آغاز دوران چهارم بیش از اواخر دوران سوم شدت یافت و کوه های دماوند، سبلان، سهند و تفتان مهم ترین کوه های آتشفشانی این دوره هستند، که دماوند و تفتان در حال حاضر آخرین مراحل فعالیت خود را به صورت گوگردزدایی ادامه می دهند. عامل اصلی تغییر چهره زمین در دوران چهارم، فرسایش است. در ایران، آب مهم ترین عامل فرسایش کوه ها، و باد عامل فرسایش در بیابانها بوده است.
تا كنون نظري ثبت نشده است
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در فارسی بلاگ ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.