فردوسی حماسه سرا و شعر پایانی

چو بگذشت سال از برم شست و پنج
فزون کردم اندیشه درد و رنج
بتاریخ شاهان نیاز آمدم
بپیشش اختر دیرساز آمدم
بزرگان و بادانش آزادگان
نبشتند یکسر همه رایگان
نشسته نظاره من از دورشان
تو گفتی بدم پیش مزدورشان
جز احسنت ازیشان نبند بهره ام
به گفت اندر احسنت شان زهره ام
سر بدره های کهن بسته شد
وزان بند روشن دلم خسته شد
ازین نامور نامداران شهر
علی دیلمی بود کو راست بر
که همواره کارش بخوبی روان
بنزد بزرگان روشن روان
حسین قطیب است از آزادگان
که از من نخواهد سخن رایگان
ازویم خور و پوشش و سیم و زر
وزو یافتم جنبش و پای و پر
نیم آگه از اصل و فرع خراج
همی غلتم اندر میان دواج
جهاندار اگر نیستی تنگ دست
مرا بر سحرگاه بودی نشست
چو سال اندر آمد بهفتادیک
همی زیر بیت اندر آرم فلک
همی گاه محمود آباد باد
سرش سبز باد و دلش شاد باد
چنانش ستایم که اندر جهان
سخن باشد از آشکار و نهان
مرا از بزرگان ستایش بود
ستایش ورا در فزایش بود
که جاوید باد آن خردمند مرد
همیشه بکام دلش کار کرد
همش رای و هم دانش و هم نسب
چراغ عجم آفتاب عرب
سرآمد کنون قصه یزدگرد
بماه سفندار مد روز ارد
زهجرت شده پنج هشتاد بار
بنام جهانداور کردگار
چو این نامور تامه آمد ببن
ز من روی کشور شود پرسخن
ازآن پس نمیرم که من زنده ام
که تخم سخن من پراکنده ام
هرآن کس که دارد هش و رای دین
پس از مرگ بر من کند آفرین

برچسب ها: فردوسی حماسه سرا و شعر پایانی,

۸۳ ۷۵
۰ نظر

فردوسی حماسه سرا و شعر پایانی

زیبایی در سخن گفتن باید از آغاز تولد سر لوحه زندگی تمام بشریت قرار گیرد.

تازه ترين مطالب