سعدی شیرازی و حکایت دهم

بر بالین تربت یحیی(ع)،معتکف بودم در جامع دمشق،که یکی از ملوک عرب که به بی انصافی منسوب بود،اتفاقا به زیارت آمد و نماز و دعا کرد و حاجت خواست.
درویش و غنی بنده این خاک درند و آنان که غنی ترند، محتاج ترند
آنکه مراگفت:از آنجا که همت درویشان است و صدق معاملت ایشان،خاطری همراه من کنند که از دشمنی صعب،اندیشناکم.گفتمش:بر رعیت ضعیف رحمت کن،تا از دشمن قوی زحمت نبینی.
به بازوان توانا و قوت سر دست خطاست پنجه مسکین ناتوان شکست
نترسد آن که برافتادگان نبخشاید که گر ز پای در آید،کسش نگیرد دست؟
هرآن که تخم بدی کشت وچشم نیکی داشت دماغ بیهده پخت و خیال باطل بست
ز گوش پنبه برون آر و داد خلق بده وگر تومی ندهی داد،روزدادی هست
بنی آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار
تو کز محنت دیگران بی غمی نشاید که نامت نهند آدمی

برچسب ها: سعدی شیرازی و حکایت دهم,

۷۴ ۷۷
۰ نظر

سعدی شیرازی و حکایت دهم

زیبایی در سخن گفتن باید از آغاز تولد سر لوحه زندگی تمام بشریت قرار گیرد.

تازه ترين مطالب