بهارانه

سرانجامی زیبا درپیش است.ازپس شام تار،سپیده دمی دل انگیزرخ می نماید. زمستان سیاه حرف نومیدی می خواندوخدای خوان مهر می گسترد.چکاوکان خنیاگری کرده وبهاررامشگری پیشه کرد است. پنچره هارایک به یک می گشاییم ؛ اسلیمی های امید پیچاک دارسرک می کشندوآشیانه هاراجستجو می کنند............. چه رودی دردستاست ! چه سرودی خوش برلبهاست! آسمان باجامه ای لاجوردوگلبنیر،بابوسه های بارانی، دانه هاراچالاک کرده تاروی درروی فلک باتن پوش سبز،جهان رابیاراید............. پیش روی ماامیداست وهزارکنگره بسته ومابانیروی اندیشه وکار،بهاراجاودانه می کنیم وراه رفتن رابر اومی بندیم. مدیریت رهروان علم. مرتضی قندی ق