باباطاهر و شعر عاشقی

محبت،آتشی در جانم افروخت که تا دامان محشر بایدم سوخت
عجب پیراهنی بهرم بریدی که خیاط اجل، می بایدش دوخت

نپرسی حال یار دلفگارت که هجران چون کند با روزگارت
ته که روز وشوان دریا دمویی هزارت عاشق با موچه کارت

نمی دانم دلم دیوانه کیست کجا آواره و در خانه کیست
نمی دونم دل سرگشته مو اسیر نرگس مستانه کیست

سیاهی دوچشمانت مراکشت درازی دو زلفانت مرا کشت
به قتلم حاجت تیرو کمان نیست خم ابرو و مژگانت مرا کشت

اگر یار مرا دیدی به خلوت بگو ای بی وفا ای بی مروت
گریبانم ز دستت چاک چاکو نخواهم دوخت تا روز قیامت

من آن رندم که گیرم ازشهان باج بپوشم جوشن وبرسرنهم تاج
فرو نابد سر مردان به نامرد اگر دارم کشند مانند حلاج

برچسب ها: باباطاهر,